Wat is jouw woord?

Woorden. Woorden zijn krachtig.
Elk woord trilt op een bepaalde frequentie, heeft een bepaalde kleur, geeft een bepaald gevoel, ….
Een woord ‘doet’ wat met je, vertelt een heel verhaal.
Elk woord zingt zijn eigen lied.

Zo heeft elke stad een bepaald woord dat het definieert.
Bij New York hoort presteren, Stockholm en confirmeren passen bij elkaar zoals boter bij de vis en Rome en sex.
Ik kan het niet helpen maar als ik aan Antwerpen denk dan komt het woordje cocaïne in me op?!

En zo ben ik op zoek gegaan naar mijn persoonlijke woord.
Hét woord dat bij me past, volledig, als gegoten, zoals een op maat gesneden jas.
“Mama” kwam voorbij, maar dekte niet de volledige lading.
Later dacht ik aan “ADD” maar dat klinkt te veel naar etiket en überhaupt, ik ben toch veel meer dan mijn ADDitude?
Chaos dan? Of warhoofd? Einzelgänger misschien?
Of saai? Saai heeft een ietwat nare bijklank én toch vind ik het bij me passen.
Avontuurlijk liet ook van zich horen, maar dat woordje telt alleen als ik op reis ben en dat ben ik de meeste tijd van het jaar niet (de meeste tijd van het jaar ben ik dus gewoon saai).

En toen kwam het woordje “introspectie”.
Introspectie is (tot nader order) het woord dat het allerbeste bij mij past.
Nadenken over mijn eigen gevoelens, gedrag, gedachten en ervaringen, dàt is wat ik werkelijk constant doe, bij mezelf naar binnen kijken, in gesprek en te rade gaan in mijn binnenwereld.
De vele voordelen van introspectie of zelfonderzoek, daar wil ik het later nog over hebben maar vooreerst,
Eureka, ik heb de titel van mijn lied gevonden!
Introspectie.

En wat is jouw woord? Welke letters definiëren jou het allerbest?
Welk woord bepaalt jouw kleur?
Ik ben nieuwsgierig …..

Cecil is dood

Cecil, de Zimbabwaanse leeuw is gedood door een rijke tandarts uit Minnesota.

En heel de Westerse wereld reageert en staat op zijn kop! Ja, we zijn met zijn allen (terecht) verontwaardigd!
Bij een gezellige barbecue met vrienden hebben we het erover. Walter Palmer moet gestraft worden. Dit kan niet.
Het peperdure toerisme dat grof geld betaald om in Afrikaanse natuurparken te jagen moet aan banden gelegd worden, daar zijn we het roerend over eens, terwijl we onze mond vol hebben met een mals kippenboutje of een sappig ribbetje.

Een staaltje van pure hypocrisie!

Misschien kan Cecil symbool staan voor al dieren zonder naam die dagelijks geslacht worden om terecht te komen in onze voedselvoorzieningsketen. Misschien is het een aanzet om na te denken over jouw eigen vlees- en visverbruik.
Dan is Cecils dood niet voor niets geweest.

Met vegetarische groeten. x

En ook de Zimbabwanen reageren, zij het verbaasd: “Wij hebben een tekort aan water, elektriciteit en aan jobs, maar in tussentijd is er zoveel te doen over een leeuw?”

1000 gedachten

Zoveel gedachten, zoveel chaos in mijn hoofd.
Geen orde in te krijgen, niet te structureren.

Ik ga wat tv kijken …  of toch niet, ik lees wat verder in “Eten, bidden, beminnen”. Net in begonnen, super leuk boek.
Of misschien kan ik nog eens iets schrijven op denkgedachten, ….

En nu zit ik hier, tv staat aan, laptop op mijn schoot en mijn boek ligt opengeslagen op de salontafel.

Zou ik nog iets eten, iets gezonds, stukje fruit ofzo. Neen, toch maar niet, ‘k heb al genoeg binnen vandaag. Ik wil toch ook dringend wat gewicht kwijt.

‘k Zou nu toch eens werk willen maken van het schrijven van een boek. Veel ideeën die ik niet gestructureerd krijg in een verhaal. Nog maar uitstellen dan? Waarschijnlijk komt ik nooit verder dan het ‘idee’ om ooit een boek te schrijven.

Binnen 14 dagen heb ik vakantie. Ga ik op reis? Of zou ik beter wat sparen.
Na ja, de auto moet ook weer naar de autocontrole en het jaarlijks onderhoud komt er ook aan. Altijd spannend bij een wagen van 10 jaar oud.

In oktober ga’k mijn zoon bezoeken in Lissabon. Hij gaat een half jaartje studeren in Portugal. Uitgelezen kans natuurlijk om die super stad samen met hem te ontdekken. Boek ik al een ticket? Of wacht ik nog?  Misschien kan ik naar Lissabon rijden met de mobilhome? Heb ik lekker mijn eigen slaapplekje bij. Hotels gaan er immers van uit dat je altijd met zijn tweeën bent. Als single een hotelkamer boeken is erg prijzig.

Zou ik de rest van mijn leven als vrijgezel(lig) doorbrengen? Ik kan me niet meer voorstellen mijn leven te delen met iemand. En toch denk ik er soms aan. Ben ik eigenlijk van nature een ‘einzelgänger’? Of ben ik zo geworden door wat het leven voor me in petto had/heeft?

Zou ik misschien een filmpje huren vanavond? Op tv is er toch nooit iets te zien?
Of toch vroeg bedje in met mijn boek? Hmmm, neen, ik blijf nog even doortypen.

Morgen een grote wandeling maken met de hondjes én bosbessen plukken. Er zijn er al aardig wat rijp heb ik gezien. Oh en laatst zag ik een ree in het bos. Heerlijk, het bos achter mijn tuintje. De plek waar ik dagelijks energie tank en ontroerd wordt door de schoonheid van de natuur.

Morgen wil ik zeker ook opnemen hier thuis en strijken. Strijken en was opvouwen kan ik misschien buiten doen, de weerman voorspelde een zonnetje.

Is het weer tijd om een cursus te volgen? En wat wil ik dan doen? ‘k Zag laatst een jaaropleidng ‘Geweldloze communicatie’ voorbijkomen. Lijkt me wel wat. In hypnotherapie wilde ik me ook al langer verdiepen, is ook een idee. Of ga’k voor mijn master NLP? Hmmm, dat is wel een super dure opleiding. Alles nog even laten rusten misschien tot ik zeker weet wat ik wil doen.

En geld, ‘k moet een beetje zien wat ik doen met mijn centjes.
Januari tripje naar Bangkok geboekt. Oh, daar kijk ik naar uit. Mijn ouders zijn ook daar dan. De eerst keer dat ze zo’n verre reis maken. Was een geschenkje van ons, hun kinderen. Ik weet nu al dat ik de rest van mijn leven met Liefde en tevredenheid zal terugkijken op die reis. Ik ga er herinneringen aan overhouden die ik diep in mijn hartje ga koesteren, voor altijd.
Overigens, de Thaise mensen zijn helemaal niet zo klein als ik altijd gedacht had. De gemiddelde Thaise vrouw is 1,58 m, dat is nog altijd 6 cm groter dan ik ben.

Zou ik eigenlijk ooit nog een huisje kunnen kopen? Was en is nog steeds een grote droom van me. Alleen, als alleenstaande mama is dat niet evident. Ok, nu niet mee bezig zijn. We zien wel.

De hondenschool. Ik vond dat toch zo leuk in het begin. Maar toen was het zo nat, te veel regen, geen zin in. Paar keer niet geweest ….. en dan nooit meer gegaan. Zondag terug naar de hondenschool? Zou Tenzin wel goed doen. Lief is hij zeker, er zit absoluut geen kwaad in alleen ….. hij luistert geen moer.

Je hoort altijd dat iedereen een talent heeft. Wel, ik ben nog altijd op zoek naar mijn talent.
Ja, hoe kom je daar eigenlijk achter wat jou talent is?

Pfffff, schrijven helpt niet echt om gedachten te ordenen. Ze flitsen vele malen sneller door mijn hoofd dan ik kan typen. Van de hak op de tak, van links naar rechts, van boven naar onder.

Misschien kan ik de laatste nectarine eten die nog in de koelkast ligt? Of de Pink Lady, vind ik heerlijke appels. Zotjes dat ik die eigenlijk dit jaar nog maar ontdekte. Tot voor een paar maanden vond ik appels niet echt lekker.

Chaos in mijn hoofd.
Heeft iedereen eigenlijk regelmatig zo’n oncontroleerbare gedachtenstroom?

Het ga je goed

Vandaag wordt een man begraven, een dakloze, een dronkaard, een vader …….. mijn vader.

Je krijgt een eenzame uitvaart waar alleen de dichter van dienst aanwezig zal zijn. Verder niemand. Een logisch gevolg van het leven dat je geleefd hebt. Nochtans zouden symbolisch een paar flessen wijn op de eerste rij niet misstaan, toch?

Neen, ik ga je niet missen. Lang geleden al nam ik afscheid van jou. Het verdriet, de pijn, de kwaadheid, de hoop, de ontgoocheling, ze passeerden allemaal de revue, lang geleden.

De vragen die ik had en nog steeds heb zullen onbeantwoord blijven.

En toch papa, ik wens je het allerbeste. Ik hoop van harte dat je hierboven de rust kan vinden die je hier op aarde niet vond. Ik hoop dat je kan neerkijken op je 4 kinderen en trots kan zijn op wat wij van ons leven gemaakt hebben.

Het ga je goed.

Je oudste dochter

Valentijn

14 Februari, dag van de (ge)Liefde(n), het is weer bijna zover.
Neen, ik vier niet mee. Niet omdat ik het te commercieel vind maar simpelweg omdat ik geen lief heb.
Om deze reden vier ik al meer dan 13 jaar geen Valentijn meer.
Dit jaar zet me dat aan het denken …..

Ik kan overstromen van Liefde voor mijn kinderen. Met ontroering en een warm hart denk ik aan mijn mama en pake, mijn broers, ik zou ze voor geen geld van de wereld kunnen missen omdat ik ze zo graag zie. Mijn honden zowel als mijn poezen zijn een deel van mijn leven. En op het werk kan ik mijn patiënten echt graag zien. Ik hou van de natuur, van het Leven.
Liefde is ‘in’ en ‘rond’ mij, overal word ik haar zoete warmte gewaar. Oh ja, ik leef absoluut met een open en liefdevol hart.

Alleen, de romantische Liefde, zoals dat naar het schijn bestaat tussen een man en een vrouw, is me vreemd.
Nooit echt gekend denk ik. ‘The good guys’, daar werd ik niet verliefd op en ‘the bad guys’, tja, die brachten op termijn vooral kommer en kwel. Nu een goede dertien jaar geleden koos ik heel bewust voor mezelf en het allerbelangrijkste in mijn leven: mijn kinderen. En op dat pad ben ik gewoon (meestal) vrolijk verdergehuppeld.
Na al die jaren ben ik erg zelfstandig, eigenwijs en misschien wel eigengereid geworden.
En op het moment zou ik niet weten wat voor extraatje een man aan mijn leven zou kunnen toevoegen.
Ik voel me best in mijn uppie.

Maar nu komt Valentijn er aan en vraag ik me af: mis ik iets? Zie ik iets over het hoofd?
De meesten die het nog niet gevonden hebben zijn op zoek naar hun dekseltje (of potje 😉
Waarom eigenlijk?

Enfin, Valentijn zet me in 2015 aan het denken over de Liefde ….

Februari 2015

Februari is zo een maand die een belofte in zich houdt …

Het is nog volop koud met nachtelijke vriestemperaturen en zelfs tijdens de dag kan het kwik nog behoorlijk onder nul dalen.
En toch, nu en dan komt er een, weliswaar winterzonnetje door het wolkendek priemen die voorzichtig de aarde warmt met haar stralen. De belofte van de lente, van leven, van opnieuw geboren worden.

’s Morgens hoor ik vogeltjes voorzichtig al zingend het nieuwe seizoen aankondigen.

2015, ik vind het prachtig. 2015 klinkt zo vol, zo belangrijk.

Februari 2015

Flow

De droefheid en kwaadheid is weer naar de achtergrond verdwenen. Yup, ik ben weer blij gezind en hou van de wereld.
Ja, ik voel het weer, ze stroomt, de “Liefde Voor Al Wat Is”;

Ik weet dat dit misshien dromerig, zwevend, beetje raar kan klinken?
Ik kan het niet anders omschrijven dan een warm gevoel van Dankbaarheid, Liefde en Verbondenheid in elke vezel van mijn lichaam.

Flow, dit is wat ze noemen ‘flow’ ….stromen met en op het leven ….. later meer hierover …..

The Invitation

It doesn’t interest me
what you do for a living.
I want to know
what you ache for
and if you dare to dream
of meeting your heart’s longing.

It doesn’t interest me
how old you are.
I want to know
if you will risk
looking like a fool
for love
for your dream
for the adventure of being alive.

It doesn’t interest me
what planets are
squaring your moon…
I want to know
if you have touched
the centre of your own sorrow
if you have been opened
by life’s betrayals
or have become shrivelled and closed
from fear of further pain.

I want to know
if you can sit with pain
mine or your own
without moving to hide it
or fade it
or fix it.

I want to know
if you can be with joy
mine or your own
if you can dance with wildness
and let the ecstasy fill you
to the tips of your fingers and toes
without cautioning us
to be careful
to be realistic
to remember the limitations
of being human.

It doesn’t interest me
if the story you are telling me
is true.
I want to know if you can
disappoint another
to be true to yourself.
If you can bear
the accusation of betrayal
and not betray your own soul.
If you can be faithless
and therefore trustworthy.

I want to know if you can see Beauty
even when it is not pretty
every day.
And if you can source your own life
from its presence.

I want to know
if you can live with failure
yours and mine
and still stand at the edge of the lake
and shout to the silver of the full moon,
“Yes.”

It doesn’t interest me
to know where you live
or how much money you have.
I want to know if you can get up
after the night of grief and despair
weary and bruised to the bone
and do what needs to be done
to feed the children.

It doesn’t interest me
who you know
or how you came to be here.
I want to know if you will stand
in the centre of the fire
with me
and not shrink back.

It doesn’t interest me
where or what or with whom
you have studied.
I want to know
what sustains you
from the inside
when all else falls away.

I want to know
if you can be alone
with yourself
and if you truly like
the company you keep
in the empty moments.

By Oriah © Mountain Dreaming,
from the book The Invitation

Dé remedie

Neen, er oeverloos over lullen baat niet, evenmin (slachtoffer)verhalen breien rond je verdriet, kwaadheid, …
Dat zijn alleen pogingen om er aan vast te houden. En ik geloof vooral in ‘loslaten’, het leven laten stromen.

En daar horen nu eenmaal ALLE emoties bij. Emoties komen en gaan, ze zijn als golven in een oceaan die op het strand rollen en vanzelf weer terugtrekken. Zoals de maan opkomt en ’s morgens spontaan en zonder enige hulp plaats maakt voor de zon. Zoals regen, hoe lang hij ook aanhoudt uiteindelijk ophoudt te doen wat hij doet, regenen. Zoals de seizoenen elkaar spontaan en zonder veel kabaal afwisselen.

Op zich een natuurlijk proces dat zich geheel vanzelf voltrekt.

Dus, trek ik mijn laarzen aan en ga de rust én de levendigheid van het bos opzoeken, wat dàt is mijn remedie!
Daardoor komt het natuurlijk proces op gang en kan droefheid en kwaadheid transformeren in …….

wordt vervolgd …. 😉

“Ik ben mezelf niet”

“Ik ben mezelf niet!”

“Euh, wie zou ik dan wel zijn, als ik mezelf niet ben?”

Natuurlijk is deze chagrijnige versie een stukje van mezelf. Dit scherp kantje komt zelden naar boven maar ja hoor, geen twijfel mogelijk, het is een deel van mezelf.

Oh neen, ’t is niet het meest geliefde kantje en ik denk dat andere mensen nog veel minder houden van deze bitsige kant.