Het mag gezegd zijn, praten over koetjes en kalfjes is een zeer ondergewaardeerde kunst.
Een kunst die ikzelf, spijtig genoeg, niet meester ben.
Ik kijk op naar de mensen die bij de bakker spontaan beginnen over het weer. Of de moeders die, als de galm van de schoolbel reeds lang verstild is, hun vergelijkend onderzoek over het ‘wast witter dan wit’ waspoeder verder zetten. De nieuwtjes van Mit van achter den hoek, de dochter van Charel bakker, worden druk besproken tussen de shampoo-rekken in het grootwarenhuis. Klasse toch, als je dit kan!?
Als iemand vraagt hoe het met me gaat kom ik nog net tot een “Goed. En met jou?” En dan begint mijn hoofd te tollen om toch maar een vluchtig onderwerp te kunnen aansnijden.
Mensen die de ‘koetjes en kalfjes’- kunst verstaan beginnen dan een gesprek over …. ja over ‘niets’ in feite en toch smeren ze hun verhaal in het lang en in het breed uit. De kunstenaar tegenover luistert niet alleen (met een half oor) maar kan er nog een straffer verhaal aan toevoegen.
Respect. Dat lukt me niet.
Ik heb altijd de neiging om het gesprek tot een hoger (of dieper) niveau te willen tillen. Om tot zaken te komen die me werkelijk interesseren. Ja, ik ben geïnteresseerd in jouw diepste verlangens, je grootste angsten maar wat je gisteren gegeten hebt kan me eerlijk gezegd geen zier schelen. Ik wil graag filosofische gesprekken voeren, de zin van het Leven bespreken, de betekenis van jouw gevoelens ontdekken.
En neen, ik ben heus niet zo’n droogstoppel. Als er gelachen mag worden sta ik, echt waar, op de eerste rij.
Maar toch, ik loop dus behoorlijk vast op de ‘koetjes en kalfjes’-kunst.
Gisteren nog, het gesprek begon nog maar net, vraagt mijn gesprekspartner wat ‘Vlaanderen Zingt’ eigenlijk voor een evenement is. Het tollen in mijn hoofd begon en meer dan een : “Euh ….. ‘Vlaanderen boven’ zingen enzo” mompelen kwam ik niet.
En ja, ik weet heus wel dat ‘Vlaanderen Zingt’ mensen samenbrengt op pleinen en markten om samen populaire liedjes die tot het collectief geheugen behoren te zingen. Maar op een cruciaal moment blijft die informatie in mijn hoofd vastzitten en komen er niet meer dan een paar onduidelijke woorden naar buiten getold.
Het mag gezegd zijn, het is een serieus werkpunt van me, een luchtig nietszeggend gesprek leren voeren.
PS: Toen het gesprek na mijn mompelen tot een einde kwam liep mijn gesprekspartner ‘Vlaanderen boven’ neuriënd de andere kant uit. 😉