Ergens las ik: “Ik ben apart, anders dan de anderen.” Yeah right.
We denken zo ontzettend bijzonder en uniek te zijn maar we zijn zo ongelooflijk hetzelfde. Mensen verschillen in het genoom (het geheel van alle genen van de chromosomen van een individu) slechts 0,1% van elkaar. Slecht nieuws dus voor wie denkt uniek te zijn. Van op een afstandje zijn we namelijk allemaal gelijk.
Nog moeilijker te verteren misschien: we zijn allemaal kuddedieren. We conformeren ons maar al te graag aan een of andere groep, buiten het clubje vallen doen we liever niet. Van nature zijn we geneigd om “erbij te willen horen”. Onze mening en gedrag aanpassen aan de groep? Natuurlijk, we zouden wel eens helemaal alleen kunnen komen te staan met onze uniciteit.
Maar niet getreurd, het zijn net de gelijkenissen die ervoor zorgen dat we ons onderling verbonden voelen, mét gelijkgestemden – uiteraard 😉
We koesteren met zijn allen de illusie uniek te zijn, hoe uniek is dat?